Γράφει ο Πέτρος Φιλαλήθης
Ηταν χειμώνας του 1955, όταν κλεισμένος στο σπίτι, λόγω ιλαράς, ξεφυλλίζοντας μια “ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ” ανακάλυψα τη μεγάλη είδηση. Ο Ποσειδών ενίκησεν την… Νίκήν Πλάκας με 4-1! Την επόμενη Κυριακή, με μεγάλη χαρά, είδα για πρώτη φορά τη γαλανόλευκη ομάδα με την τρίαινα στο στήθος.
Το ιταλικό γήπεδο, σημερινό “Α.Κ. Μ. ΛΙΟΥΓΚΑΣ” ήταν ένας πρωτόγονος αθλητικός χώρος, με μια παράγκα για αποδυτήρια, ένα βαρέλι με νερό για να πλένονται παίκτες και διαιτητές και μια πρόχειρη περίφραξη. Τα απογεύματα της Κυριακής όλος ο ανδρικός πληθυσμός, της μικρής πόλης μας, ήταν εκεί για να υποστηρίξει την αγαπημένη μας ομάδα. Καλύτεροι παίκτες ήταν οι Μπελέκαςκαι Δ. Φυλακούρης, οι αντίπαλοι ήταν από τις συνοικίες της Αθήνας και είχαν ονόματα όπως “Πρόοδος”, “Υπεροχή”, “Σπάρτα”, Βικτώρια” που δεν υπάρχουν σήμερα. Στο ημίχρονο ο… μπόξερ Στ. Μυκονιάτης μάζευε σε μια τραγιάσκα τον οβολό των φιλάθλων για τα οδοιπορικά των παικτών.
Το 1958 η ομάδα εγκαταστάθηκε στο γήπεδο του Σ.Ε.Μ. στο γκολφ, που ήταν περιφραγμένο με κιγκλιδώματα, είχε κερκίδες και σύγχρονα αποδυτήρια. Οι μεταγραφές των παλαίμαχων Κουρουκλάτου, Παραγυιού και Μανταλόζη και η ωρίμανση των νεαρών ποδοσφαιριστών, ήταν η αιτία για το ξεκίνημα της “χρυσής” δεκαετίας. Στο διάστημα αυτό κέρδισε αρκετά τοπικά πρωταθλήματα και διεκδίκησε τρείς φορές την άνοδο στην Β’Εθνική κατηγορία.
Καλύτεροι παίκτες ήταν, τα “αεροπλάνα” τερματοφύλακες Γεωργίου, Πασχάλης, Αρώνης και Παπανικολάου. Στην άμυνα διακρίθηκαν τα “λιονταράκια” Μπελέκας, Αρτέμης, Κασιδόκωστας, Μ. Παπαχριστόπουλος και Μπούτος. Το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής λεγόταν “στάση Μπούτου”, γιατί από εκεί δεν περνούσε κανείς αντίπαλος επιθετικός παίκτης!! Στο κέντρο “ζωγράφιζαν” οι Σιδέρης, Νεμπίδης και Π. Παπαχριστόπουλος. Στις πτέρυγες οι μεγάλοι τεχνίτες Δ. και Μ. Φυλακούρης, Νεοχωρίτης και Δεληγιάννης δημιουργούσαν ευκαιρίες για να σκοράρουν οι “εκτελεστές” Ψαροϊδάς, Καβαλιώτης, Παλαιολόγου και Φωτόπουλος.
Αρκετοί παίκτες ήταν γνωστοί με τα παρατσούκλια τους: Τσιλιβής, Κωλοτούμπας, Μπίρμπας, Κόκκινος, Τσίφτης, Παππάς…Γριά. Τις ωραιότερες αποκρούσεις έκαναν ο Κουρουκλάτος που έπιασε πέναλτι στο μεγάλο ματς με τον Ατρόμητο, ο Αρώνης σε σουτ”βόμβα” του μεγάλου Δεληκάρη, αλλά και ο Παπανικολάου είχε πολλές “ακροβατικές” επεμβάσεις. Τα καλύτερα γκολ τα έβαλαν ο Μ. Παπαχριστόπουλος με σουτ από τη σέντρα σε παιχνίδι με το Λαύριο, ο Νεμπίδης με βολίδα έξω από την περιοχή στον αγώνα μπαράζ με το Παγκράτι και ο Μ. Φυλακούρης στο ντέρμπυ με τον Ατρόμητο.
Πρέπει να αναφέρουμε και τους άτυχους παίκτες Σ. Ψοροϊδά που σταμάτησε το ποδόσφαιρο λόγω σοβαρού ατυχήματος, Κ. Κουμιώτη που έσπασε δύο φορές το πόδι του κατά τη διάρκεια αγώνων, αλλά και τον εξτρέμ που σαν μέλος του διδύμου “κοντός ψηλός” απασχολούσε τακτικά τις αρχές. Ο μεγάλος αρχηγός Μιχάλης Παπαχριστόπουλος ήταν γνωστός για την μαχητικότητα και τα υπέροχα άλματα του και έπαιξε περισσότερο από 15 χρόνια στην ομάδα!!!
Οι Παραγυιός, Μπούτος, Μ. Φυλακούρης, Π. Παπαχρίστοπουλος, Πασχάλης, Αρώνης, Παπανικολάου, Δεληγιάννης και Φωτόπουλος αγωνίστηκαν με επιτυχία στα “σαλόνια” της Α’ Εθνικής κατηγορίας. Προπονητές που βοήθησαν την ομάδα υπήρξαν οι Χριστοδούλου, Μίχας, Κουρουκλάτος, Μανταλόζης και Τσάκος. Δωδέκατος παίκτης ήταν πάντα οι φίλαθλοι που υποστήριζαν την ομάδα με κάθε τρόπο.. Ο Μπούσουλας με το αναπηρικό καροτσάκι ήταν πάντα παρών, ο Δ. Σαλπαδήμας πήγε μέχρι το Περιστέρι κλεισμένος στο πορτμπαγκάζ ενός ταξί, ο γραφών και ο φίλος μου Κ. Γεωργίτσης πηγαίναμε με ποδήλατα μέχρι τα Ιλίσια και την Καισαριανή, ο Καραμπίκας κι ο Βαλελής ήταν έτοιμοι να επέμβουν δυναμικά όταν κάτι δεν πήγαινε καλά με “το στραγάλι” και τέλος τα όμορφα κορίτσια της πόλης που πάντα έδιναν το παρόν γιατί η εξέδρα λειτουργούσε και σαν “νυφοπάζαρο”. Σημαντική ήταν η βοήθεια των δημάρχων Α. Μεταξά και Σ. Λαζαρίδη που πάντα ήταν κοντά στην ομάδα. Την δεκαετία του ’70 ξεκίνησε η φθίνουσα πορεία της ομάδας και σήμερα υπό την προεδρεία του Τότη Φυλακούρη έχει ξεκινήσει η ανασυγκρότηση της για νέες ωραίες περιπέτειες. Αυτή ήταν η όμορφη δεκαπεντάχρονη ιστορία, παρέα με τους “Κυριακάτικους ήρωες” της Γλυφάδας, που ξεκίνησε από μια παιδική αρρώστια και εξελίχθηκε σε “χρόνια ασθένεια”.
“ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ” 1930
Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα της Γλυφάδας ιδρύθηκε γύρω στο 1925, από λίγους κατοίκους της περιοχής. Είχε το όνομα “ΙΕΡΑΞ” και έμβλημα ένα ποδοσφαιριστή με μία μπάλα. Η αύξηση του πληθυσμού με την έλευση των προσφύγων και η αγάπη προς τη θάλασσα άλλαξαν, το 1930 το όνομα σε “ΠΟΣΕΙΔΩΝ” με έμβλημα την τρίαινα και την κυανόλευκη εμφάνιση. Για αρκετά χρόνια, η αγωνιστική δραστηριότητα περιοριζόταν σε φιλικούς αγώνες, με ομάδες των γειτονικών περιοχών. Τη δεκαετία του ’40, η ομάδα συνέχισε να αγωνίζεται, παρά τις δυσκολίες των καιρών. Την δεκαετία του ’50 η ομάδα οργανώθηκε καλύτερα και άρχισε να πρωταγωνιστεί στα πρωταθλήματα Β’ και Α’κατηγορίας της Ε.Π.Σ.Α. Η δεκαετία του ’60 είναι η “χρυσή” εποχή του “ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ”, όταν ήταν μεταξύ των οκτώ καλύτερων ομάδων του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου και διεκδίκησε τρείς φορές την άνοδο του στη Β’ Εθνική κατηγορία. Τις δεκαετίες ’70, ’80 και ’90 είχε σκαμπανεβάσματα μεταξύ Α’ και Β’ κατηγορίας και παραλίγο να πληρώσει ακριβά, τις πολιτικές αντιπαραθέσεις της εποχής. Στους δύσκολους καιρούς των μνημονίων, η ομάδα κινδύνευσε με διάλυση και συγχωνεύθηκε με την ομάδα του “ΟΔΥΣΣΕΑ”. Σήμερα η ομάδα, με πρόεδρο την “παλιά δόξα” του ελληνικού ποδοσφαίρου, κ. ΤΟΤΗ ΦΥΛΑΚΟΥΡΗ, ο “ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ” αγωνίζεται στη Β’ κατηγορία της Ε.Π.Σ.Α. και ελπίζει ότι από τις ακαδημίες του, θα ξανά δούμε και πάλι πολλούς διεθνείς ποδοσφαιριστές, όπως τα παλιά χρόνια!!!
[Δημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ της Γλυφάδας, 26 Αυγούστου 2017]
