Προκαλούν μεγάλη εντύπωση και έκπληξη στους πολίτες αλλά και στον θεσμό της Αυτοδιοίκησης γενικότερα, τα όσα παράξενα για να μην πω απίστευτα, συμβαίνουν τελευταία μεταξύ των Δήμων των νοτίων προαστίων – ιδίως μεταξύ Αλίμου, Ελληνικού-Αργυρούπολης και Γλυφάδας και με απόλυτη ευθύνη των Δημάρχων – μέσω μιας συνεχόμενης και ακατανόητης (ίσως όχι και τόσο) διένεξης που έχει ανοίξει επί διαφόρων σοβαρότατων ζητημάτων.
Πρώτο απ’ όλα το ζήτημα του Ελληνικού.
Δήμαρχοι βγάζουν ανακοινώσεις και αλληλοκατηγορούνται ο ένας με τον άλλο.
Ψηφίζονται αποφάσεις απόσυρσης εμπιστοσύνης και συμμετοχής σε κοινούς και συνεργατικούς θεσμούς (βλ Ελληνικό, ΣΠΑΥ κλπ).
Χάνεται η εμπιστοσύνη και η κοινή πορεία σε μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες τους.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δημιουργούνται πληγές που δύσκολα θα κλείσουν. Ελπίζω η παρέμβαση αυτή να είναι προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή της συνεργασίας και της συναίνεσης, την μόνη σωστή κατά την άποψη μου αλλά και πολλών συναδέλφων της Αυτοδιοίκησης.
Κάνω μια σύντομη και υποχρεωτική ιστορική αναδρομή, όχι μόνο για να μαθαίνουν οι νεότεροι, αλλά κυρίως για να υπογραμμισθούν επιτέλους, τα τεράστια βήματα που έκαναν οι Δήμοι τις τελευταίες δεκαετίες για την συλλογική και με συνεργασίες επίλυση των τεράστιων προβλημάτων που απασχολούσαν τους πολίτες τους, κυρίως για θέματα που είχαν ως επίκεντρο το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Έζησα από κοντά και από μικρή ηλικία, τους κοινούς αγώνες με πρωτοστάτες Δημάρχους των νοτίων μιας άλλης εποχής, για τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που «χτυπούσαν» άμεσα τους πολίτες τους. Ο Βασίλης Ξένος, ο Τάκης Ευσταθιάδης, ο Κώστας Κορτζίδης, ο Δημήτρης Καψάνης, ο Παπαντώνης Ταξιάρχης και βέβαια ο Θόδωρος Σπονδυλίδης αλλά και τόσοι άλλοι, δεν πάλεψαν τυχαία για τ’ αυτονόητα μέσω τέτοιων συνεργασιών, τα παραδείγματα πολλά:
• Για την κοινή παρέμβαση για την καταπολέμηση των ναρκωτικών και των κακόφημων κέντρων διασκέδασης, δράματα που προκλήθηκαν λόγω της ισχυρής παρουσίας των αμερικανών στρατιωτών της Βάσης του Ελληνικού αλλά και της Μαφίας στην νύχτα των νοτίων προαστίων, με την ίδρυση του κέντρου κοινωνικής παρέμβασης κατά των ναρκωτικών.
• Με τον νομικοπολιτικό αγώνα για την επιτυχή μετάβαση της αρμοδιότητας των καταστημάτων αυτών, στην Αυτοδιοίκηση από την αστυνομία), με σημαντικές κι επικίνδυνες αποφάσεις σφράγισης τέτοιων κέντρων αλλά και την δημιουργία πλαισίου για τον έλεγχο τους.
• Με τις κοινές διαδηλώσεις για την δημιουργία και ανάπτυξη της Επιτροπής για την απομάκρυνση της Αμερικάνικης Βάσης.
• Με τις κοινές επιτροπές Ειρήνης για την εξάλειψη – ποιός το θυμάται πλέον; – του πυρηνικού οπλοστασίου πυραύλων (!) που υπήρχε μέσα στην Αμερικάνικη Βάση του Ελληνικού.
• Για την δημιουργία του Συνδέσμου Προστασίας και Ανάπτυξης του Υμηττού
• Για την συνεχόμενη κοινή προσπάθεια (μέσω της πρωτοβουλίας των τεσσάρων Δημάρχων) για την απομάκρυνση του αεροδρομίου και δημιουργία κοινού Φορέα Διαχείρισης (μαζί με την Νομαρχία), και γιατί όχι με την συνεργασία ιδιωτικών κεφαλαίων και μορφών, αλλά με συμμέτοχο και συνεργάτη την τοπική κοινωνία.
Σήμερα, για ποιό λόγο οι Διοικούντες – μέσω της προσωπικής τους στάσης – φέρνουν αντιμέτωπους τους πολίτες μέσα από μια διαμάχη που ούτε (προφανή) λόγο έχει να υπάρχει, ούτε εναρμονίζεται με τις αξίες του Θεσμού, αλλά κυρίως δεν διασφαλίζει στο μέλλον τα κοινά συμφέροντα των πολιτών.
Για ποιό λόγο διαλύουμε σήμερα αυτή την συνοχή και κοινή προσπάθεια, προς όφελος ποιανού;
Ποιον βοηθούμε έτσι;
Γιατί οι Δήμοι δεν συμμετέχουν μαζί και δυναμικά στην διαμόρφωση θέσεων υπέρ των θετικών αλλά και κατά των αρνητικών, για παράδειγμα στο έργο του Ελληνικού;
Γιατί έχουν αφεθεί όλα στο έλεος της κεντρικής προώθησης της επένδυσης χωρίς την κοινή άποψη και συμμετοχή σ’ αυτήν;
Γιατί πρέπει ο ιδιώτης να συνομιλεί μονομερώς και μονοπρόσωπα με τους Δημάρχους;
Θα μου πείτε: Μα το πολιτικό σύστημα απέτυχε, φάνηκε στην Κρίση, ας αφήσουμε τουλάχιστον τους ιδιώτες να κάνουν το σωστό.
Ξένος – Κορτζίδης – Ευσταθιάδης – Σπονδυλίδης σε εποχές συνεχόμενου και επίπονου διαλόγου
Είναι όμως έτσι;
Μαύρο ή άσπρο;
Δεν υπάρχει η μέση λύση;
Έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά
και ότι γίνει έγινε;
Μπορεί ένας Δήμαρχος μόνος του να αντιμετωπίσει το μέλλον που έρχεται; Με τα θετικά και τ’ αρνητικά. Είναι σε θέση να γνωρίζει ο καθένας μονοπρόσωπα τι μέλλει γενέσθαι για σοβαρά θέματα που θα μας απασχολήσουν όπως: το μέλλον των εμπορικών κέντρων της Γλυφάδας, Ελληνικού Αργυρούπολης και Αλίμου; Τις αξίες των κατοικιών και ακινήτων γενικότερα; Τα κοινωνικά ζητήματα που θα δημιουργηθούν λόγω του καζίνο; Την προστασία της θάλασσας; Την διαχείριση των κοινοχρήστων χώρων και των υποδομών τους; Τα έσοδα και τα έξοδα που θ’ αλλάξουν μορφή; Και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα ζητήματα που θα επηρεάσουν το μέλλον όλων μας πως θα λυθούν μονοπρόσωπα;
Η Κρίση μας δίδαξε ακόμη και μέσω της βαριάς φορολογίας που επιβλήθηκε σε όλους μας, ότι ο αγώνας πάντα είναι κοινός. Ο τεμαχισμός των κοινών συμφερόντων μέσω ενός, κατά την άποψη μου επιφανειακού καυγά, απλώς σηκώνει σκόνη και δεν μπορούμε, ακόμη και οι πιο έμπειροι, να δούμε τι κρύβεται πίσω από την ομίχλη.
Βεβαίως οι πολίτες έχουν εφησυχαστεί και αυτό είναι ότι χειρότερο: μετά από μια περίοδο αδρανών ή και κακών διοικήσεων, μετά από μια περίοδο οικονομικής ανομβρίας, ξαφνικά τ’ αυτονόητα έγιναν τα μέγιστα. Σχεδόν όλοι, από τον καναπέ τους, δυστυχώς θεωρούμε ότι η καθημερινή σωστή διαχείριση, η ανακατασκευή ενός πεζοδρομίου, η συντήρηση της λακκούβας, η αλλαγή κούνιας στην παιδική χαρά, το βάψιμο του σχολείου, τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και η φύτευση δέντρων είναι φοβερό και τρομερό Έργο δημιουργίας και ανάπτυξης.
Γιατί πέσαμε τόσο χαμηλά που τ’ Αυτονόητα να τα θεωρούμε Ιδανικά;
Έζησα από κοντά και από μικρή ηλικία, τους κοινούς αγώνες με πρωτοστάτες Δημάρχους των νοτίων μιας άλλης εποχής, για τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που «χτυπούσαν» άμεσα τους πολίτες τους. Ο Βασίλης Ξένος, ο Τάκης Ευσταθιάδης, ο Κώστας Κορτζίδης, ο Δημήτρης Καψάνης, ο Παπαντώνης Ταξιάρχης και βέβαια ο Θόδωρος Σπονδυλίδης αλλά και τόσοι άλλοι, δεν πάλεψαν τυχαία για τ’ αυτονόητα μέσω τέτοιων συνεργασιών, τα παραδείγματα πολλά.\
Ακόμη χειρότερα, από κάποιους δημιουργείται τεχνητή ένταση μεταξύ των πολιτών κάνοντας διαχωρισμό μεταξύ «ημών και αυτών». Δηλαδή μεταξύ του ενός Δήμου κατά του άλλου. Λες και οι πολίτες δεν είναι μέρος της προσπάθειας. Λες και δεν είναι δυνατόν ο καθένας να έχει ελεύθερα την άποψη του και να συνδιαμορφώνεται κοινή λύση στο όποιο πρόβλημα.
Θυμίζω ότι όταν η πολιτική παρέα του Σύριζα διοργάνωνε διάφορα Φόρουμ (μίσους) κατά της επένδυσης του Ελληνικού, όσοι ήμασταν υπέρ της επένδυση ήμασταν δακτυλοδεικτούμενοι. Ως απεσταλμένος τότε του Περιφερειάρχη Γιάννη Σγουρού και του Θεσμού της Περιφέρειας, τόλμησα σε αρκετές περιπτώσεις να παρουσιάσω μπροστά σ’ αυτό το εξαγριωμένο κοινό τις δημοκρατικές θέσεις και ανησυχίες μας για την επένδυση. Τα θετικά και αρνητικά βρε αδερφέ! Να δεχτώ κριτική και ν’ ακουστεί η άποψη μας.
Γιατί σήμερα αφήνουμε τον διάλογο και αλληλοτρωγόμαστε;
Θυμηθείτε όλοι σας πως φτάσαμε εδώ και που θα είμαστε στο μέλλον.
Θυμίζω ακόμη ότι τους προαναφερόμενους ιστορικούς δημάρχους που έπραξαν τόσα πολλά για τις κοινωνίες τους, κάποιοι εντέχνως τους διαγράφουν από την συλλογική μνήμη.
Δεν θέλουν να υπάρχει μέτρο σύγκρισης.
Ψάξτε να βρείτε αν υπάρχει μια πινακίδα ή ένας δρόμος με τ όνομα τους…
Τόσο χαμηλά πέσαμε.
Η ιστορία και το παρόν θα βαραίνει πάντα το μέλλον μας.
° Θανάσης Σπονδυλίδης
Αρχιτέκτων Μηχανικός, τ. Αντιπεριφερειάρχης Υποδομών Αττικής
[Δημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ της Γλυφάδας, 30 Νοεμβρίου 2019]
