Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει σοβαρές πανδημίες από την ανθρωπότητα κατά καιρούς. Ευλογιά, φυματίωση, πανώλη, χολέρα, γρίπη και άλλες πολλές. Πόσοι φόβοι μας στοίχειωσαν και μας έκαναν να ζούμε μέσα στην αγωνία και στο άγχος μεταδίδοντας το, από γενιά σε γενιά. Τελικά όμως αυτό που μετράει είναι το πως τους αντιμετώπισαν οι άνθρωποι. Ακόμη και σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται. Χιλιάδες στιγμές έχουμε περάσει μέσα στους φόβους μας, για το πως θα ζήσουμε την επόμενη μέρα. Προσπαθούμε να προβλέψουμε το μέλλον μέσα από απαισιόδοξες σκέψεις και χτίζουμε τις σαθρές άμυνες μας, που γκρεμίζονται το επόμενο πρωί. Τι θα απογίνει η δουλειά μας; Πόσο θα κρατήσει αυτός ο εφιάλτης; Πως θα το ξεπεράσουμε; Πως θα πάρουμε την ζωή μας πίσω; Ζούμε μέρα τη μέρα περιμένοντας ένα αισιόδοξο μήνυμα από τον Θεό της Ιατρικής Τεχνολογίας που θα μας φέρει επί τέλους την λύση. Και όταν ακούστηκαν οι αισιόδοξες φωνές των ειδικών «επιτέλους τα Χριστούγεννα θα το έχουμε» για μερικά λεπτά ζήτω κραυγάσαμε όλοι χαρούμενοι, αλλά μόνο για λίγα λεπτά. Γιατί οι φόβοι μας, πήραν μετάθεση ξαφνικά και διορίστηκαν στη λύση που περιμέναμε. – Και αν έχει παρενέργειες; Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και να φοβόμαστε πάλι από την αρχή. –Αα πα πα εγώ δεν θα το κάνω! –Εγώ θα αργήσω θα περιμένω να δω τους άλλους πρώτα! Ακούω γύρω μου τέτοια λόγια και αναρωτιέμαι τι θα γίνουμε με αυτούς τους φόβους που μας κυβερνούν; Η πανδημία κάποτε θα τα μαζέψει και θα φύγει. Οι φόβοι πότε θα φύγουν; Συνεχώς θα τους μεταφέρουμε σε κάτι άλλο; Πόσες φορές δεν βομβαρδίσαμε το μυαλό μας με κάθε λογής αρνητικά σενάρια, με κάθε αρνητική πιθανότητα γεμάτοι απαισιοδοξία, νομίζοντας ότι προβλέπουμε το μέλλον και φτάνει μια μέρα που λες «Θεέ μου πόση φθορά έκανα, για πράγματα που ποτέ δεν έγιναν».
Μέσα στη ζωή μας βέβαια γίνονται πολλά. Οι φόβοι μας όμως, μας κάνουν να τα βλέπουμε διπλάσια και αυτό είναι που μας φθείρει καθημερινά. Πόση δύναμη κρύβει κάθε μία μέρα, που δείχνει ότι τίποτα δεν μπορεί να σε καταστρέψει όταν μπορείς να ανοίγεις ακόμα τα μάτια σου κάθε πρωί και να σκέφτεσαι υπεύθυνα τι μπορείς να κάνεις, πόσο σχολαστικός πρέπει να είμαι για το καλό μου, με τι τρόπους μπορούμε να προστατεύσουμε την υγεία μας, να νιώθω ασφαλής και κυρίως να είμαι έτοιμος να βάλω την ζωή μας σε μια τάξη για να αντιμετωπίσω την νέα πραγματικότητα. Τώρα πλέον δεν έχουμε περιθώρια πια άλλες μαγκιές και ψευτοηρωισμούς και φανφάρες. Έφτασε ο κόμπος στο χτένι που έλεγε και η γιαγιά μου. Με όσους φόβους και αν ζήσαμε ή και να ζούμε, μπορούμε ακόμα να χαμογελάμε στον διπλανό μας, και αν γονατίσαμε και κάποιες φορές γρατζουνιστήκαμε, δεν σταματάμε να προχωράμε, να ελπίζουμε σε κάθε τι που έρχεται και να πιστεύουμε σε όλα εκείνα τα όμορφα που δίνει κάθε μέρα, για δώρα η ζωή, και που ακόμα μπορεί να μας τα δίνει. Όταν μετά από καιρό θα γυρίσεις το κεφάλι σου στο πριν, θα δεις πως τίποτα δεν τέλειωσε όταν πίστεψες ότι ήρθε το τέλος και πως οι πληγές κλείνουν ακόμα και οι πιο βαθιές, πως τίποτα δεν χάλασε χωρίς να υπάρχει λόγος και πως όλα συνέβησαν εκ Θεού για να υπάρξει χώρος για αναγέννηση! Ξέρεις τώρα πως κάθε φορά που γκρεμίζεται κάτι, είναι για να χτίσεις πιο γερά τα θεμέλια σου. Αυτό που αγαπώ περισσότερο στην ζωή, είναι ότι πάντα συνεχίζεται, με οποιεσδήποτε συνθήκες Γιατί η ζωή δεν εγκαταλείπει παρά μόνο αν εμείς την παρατήσουμε. Και σου χαρίζει πάντα ένα καινούργιο πρωινό για να ξεχνάς και να θυμάσαι πως κάθε δύση την ακολουθεί ένα ξημέρωμα. Ας μην σέρνουμε λοιπόν το χτες μαζί μας. Ας το αφήσουμε να φύγει και ας δραστηριοποιηθούμε με αυτά που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε για να επιβιώσουμε.
° Πόπη Λαμπροπούλου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Συγγραφέας- Αντιπρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Βούλα-Πανόραμα
[Δημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ της Γλυφάδας, 5 Δεκεμβρίου 2020]
