Η ζωή είναι μια προσωπική αποστολή για τον καθένα, έχει ένα “σκοπό” που είναι μόνο για σένα που είναι “ο δικός σου” και που μόνο εσύ μπορείς να τον ανακαλύψεις και να τον πραγματοποιήσεις. Ο “σκοπός” αυτός είναι ένα εσωτερικό κάλεσμα ψυχής και χρειάζεται αγάπη και τόλμη για να ανταποκριθείς σε αυτό. Είναι ένας φυσιολογικός τρόπος να υπάρχεις. Το να φανείς πιστός σε αυτό το κάλεσμα είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις μια ζωή υπεύθυνη και γεμάτη ανταμοιβές. Η μόνη σου υποχρέωση είναι να ακολουθήσεις την αποστολή για την οποία είσαι φτιαγμένος. Κανείς δεν μπορεί να πορευτεί στην δική σου πορεία και να σου πει πως πρέπει να είναι η ζωή σου εκτός από σένα. Έτσι ο καθένας έχει ένα διαφορετικό ρόλο να παίξει στην ζωή του και οι συγκρίσεις με κάποιον άλλον είναι περιττές. Δεν υπάρχουν αντικαταστάτες για τον δικό σου ρόλο. Μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να τον ζήσεις. Αν βρεθείς σε αυτό το δικό σου μονοπάτι είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Φαντάσου τον εαυτό σου να ξυπνάει κάθε πρωί ανανεωμένος γεμάτος ενέργεια και ενθουσιασμό για να ζήσει την καινούργια του μέρα. Αυτή την ενέργεια την έχεις μόνο όταν είσαι στο στοιχείο σου. Αυτός είναι αληθινός δρόμος της ουσιαστικής ευτυχίας μέσα στον λαβύρινθο της σημερινής ζωής. Μακριά από το άγχος και την επιφανειακή ικανοποίηση. Είναι ο δρόμος που κατευθύνει κάθε σου δραστηριότητα είναι η επιδίωξή σου. Ο καθένας από εμάς γεννιέται έχοντας τον δικό του “σκοπό” στα κύτταρά του. Οι περισσότεροι από εμάς τον αναγνωρίσαμε μεγαλώνοντας. Άλλοι νωρίς και άλλοι αργότερα.
Τον νιώσαμε να γεννιέται, αλλά τον βάλαμε στην άκρη για διάφορες άλλες ανάγκες και επηρεασμούς. Τον κρύψαμε σε κάποιο ντουλάπι γιατί οι επιτακτικές ανάγκες της ζωής και το περιβάλλον, μας έστρεψαν σε άλλους ορίζοντες. Π.χ. Τα έξοδα των σπουδών, ένα άνετο σπίτι, ένα καλό αυτοκίνητο και διάφορα έξοδα και απαιτήσεις της ζωής. Και μπορεί όλα αυτά να τα καλύψαμε. Αλλά κάποια νύχτα με φεγγάρι ακούγοντας ένα τρυφερό τραγούδι στο ραδιόφωνο καθώς επιστρέφω σπίτι, κάτι αγκυλώνει την ψυχή μου σαν μυτερή καρφίτσα, κάτι μέσα μου βαθιά νιώθω να είναι ανικανοποίητο και θλιμμένο και αναρωτιέμαι: “αυτή είναι η ζωή που περίμενα να ζήσω;” Θα μου πείτε βέβαια και τι να κάνουμε, να τα γκρεμίσουμε όλα, και να αρχίσουμε από την αρχή; Όχι φυσικά, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να ψάξουμε να αφαιρέσουμε και να προσθέσουμε. Να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι. Να προσθέσουμε στην καθημερινότητά μας κάτι που είχαμε βάλει στο ντουλάπι. Ένα σπορ που μου άρεσε, ίσως να μάθω κιθάρα, να αρχίσω να ζωγραφίζω ή να πάω σε μια χορωδία, να αρχίσω γυμναστική ή ακόμα να γραφτώ σε μια σχολή που μου άρεσε. Ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσεις το όνειρό σου! Ας αφαιρέσεις κάτι άχρηστο από την ζωή σου. Χωρίς να γκρεμίσεις το οικοδόμημα που πρακτικά σε καλύπτει. Μερικοί είχαν την τύχει να ακολουθήσουν το στοιχείο τους αρκετά νωρίς, άλλοι πάλι πολύ αργότερα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να ανακαλύψεις τον αυθεντικό εαυτό σου. Το σημαντικό είναι να αναζητήσεις αυτή την γνησιότητα. Ας βάλουμε κάτι από αυτά που κάποτε ονειρευόμαστε στην ζωή μας. Ευτυχία είναι να είσαι στο στοιχείο σου. Να το θυμόσαστε.
° Πόπη Λαμπροπούλου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Συγγραφέας- Αντιπρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Βούλα-Πανόραμα
[Δημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ της Γλυφάδας, 3 Οκτωβρίου 2020]
