Του Γιώργου Λαουτάρη
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς για τη θεατρική ομάδα μαθητών και αποφοίτων του 2ου Γυμνασίου Βούλας είναι ότι η παρουσία της έχει αποσπάσει διεθνείς διακρίσεις σε πανευρωπαϊκά φεστιβάλ και εγκωμιαστικά σχόλια από την παρουσία της στις πανελλήνιες μαθητικές θεατρικές διοργανώσεις.
Το δεύτερο πράγμα που μαθαίνει κανείς είναι ότι το όνομά της είναι σχετικό: Άλλοι την ονομάζουν “Το θεατρικό”, οι περισσότεροι “Ομάδα μαθητών και αποφοίτων του 2ου Γυμνασίου Βούλας”, ενώ κυκλοφορεί και το “Θεατρική ομάδα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Γυμνασίου Βούλας”.
Υπάρχει όμως κι ένα …απαγορευμένο όνομα: Δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί το όνομα “Θεατρική Ομάδα 2ου Γυμνασίου Βούλας”.
Η λεπτομέρεια αυτή, που οι περισσότεροι θα την θεωρήσουν σχολαστική ή άνευ σημασίας, οδήγησε προ ημερών τον πρώην διευθυντή του σχολείου σε δίκη. Η κατηγορία από την οποία ευτυχώς απηλλάγη (βλ. και δίπλα κείμενο) ήταν ότι η ομάδα συμπεριέλαβε στην αποστολή και παιδιά που τελείωσαν το Γυμνάσιο και φοιτούσαν την περίοδο της παράστασης στο διπλανό Λύκειο.
Την ίδια στιγμή, οι κλειδοκράτορες των δημοτικών αιθουσών έχουν αποφασίσει να οδηγήσουν την Ομάδα στην εποχή του …Θέσπη, του αρχαίου Έλληνα δημιουργού της δραματικής τέχνης, που γυρνούσε τους δήμους της Αττικής με το περίφημο άρμα του.
Αξέχαστη θα μείνει για τους κατοίκους τους Πανοράματος αλλά και για τους ηθοποιούς η πρόβα που έκανε ο σχολικός τους θίασος προ μηνών στην πλατεία του Αγίου Νεκταρίου, μιας και λίγες μέρες πριν την παράσταση της Λυσιστράτης, δεν υπήρχε διαθέσιμη αίθουσα…
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, για να δανειστούμε τα λόγια του Άμλετ.
Μπαλάκι οι ευθύνες
Το στεγαστικό πρόβλημα της ομάδας που επί της ουσίας μπορεί να κρίνει την ίδια της την ύπαρξη, συνδέεται με τη σύνθεσή της. Το “λάθος” που καταλογίζουν στην ομάδα είναι ότι δέχεται στους κόλπους της μαθητές του Γυμνασίου που μεγάλωσαν και πήγαν Λύκειο καθώς και συνταξιούχους εκπαιδευτικούς του σχολείου ως συντελεστές, μαζί με τους μαθητές και τους καθηγητές του Γυμνασίου. Η επιλογή αυτή την καθιστά “κατά τας γραφάς” εξωσχολική και της στερεί την απαραίτητη θεσμική υπόσταση για να διεκδικήσει με αξιώσεις λίγες ώρες εντός μιας στεγασμένης αίθουσας εκδηλώσεων που διαθέτει σκηνή. Και συγκεκριμένα, την αίθουσα του 2ου Γυμνασίου Βούλας, την οποία όλοι θεωρούν σπίτι τους.
Ως γνωστόν, ιδιοκτήτης των δημόσιων κτιρίων είναι το Δημόσιο, δηλ. ο ελληνικός λαός που πλήρωσε μέσω της φορολογίας για την ανέγερσή τους. Διαχειριστής τους είναι ο Δήμος. Στην προκειμένη περίπτωση, για την αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Γυμνασίου Βούλας λόγο έχει η διεύθυνση του σχολείου και η Σχολική Επιτροπή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης.
Ο “Παλμός”, ως ώφειλε, απευθύνθηκε και στους δύο φορείς για απαντήσεις.
Η Μίμα Νικηφοράκη, πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τόνισε ότι “η δημοτική αρχή δεν έχει πρόβλημα για την παραχώρηση της αίθουσας”, όμως πρόσθεσε ότι “μόνο μετά την έγκριση της διευθύντριας μπορεί να δώσει πράσινο φως”. Κατά την πρόεδρο, η αίθουσα χρησιμοποιείται από άλλους φορείς μετά το σχόλασμα, για το ΚΔΑΠ και τα προγράμματα Διά Βίου Μάθησης, γεγονός που αφήνει μόνο βραδυνές ώρες για το θεατρικό. Τότε όμως ανακύπτει το πρόβλημα ποιος θα κλειδώσει. “Ο Δήμος δεν διαθέτει τα κλειδιά”, υπογραμμίζει.
Η διευθύντρια του 2ου Γυμνασίου Βούλας, Ζωή Σαρακατσιάνου, σημείωσε ότι κάθε παραχώρηση χώρου οφείλει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη διαδικασία κατά το νόμο και πως κάθε φορέας μπορεί να ζητά την παραχώρηση της αίθουσας από τη Σχολική Επιτροπή. “Ο διευθυντής ακολουθεί ό,τι λέει η Επιτροπή Παιδείας”, σημειώνει ο κ. Σαρκατσιάνου, πετώντας με τη σειρά της το μπαλάκι στον Δήμο και προσθέτοντας: “Δεν έχω βάλει κανένα βέτο”.
Γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, προσωπικές έριδες και έλλειψη πολιτικής βούλησης από μεριάς του Δήμου έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στη θλιβερή αυτή ιστορία, που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε διαλύσει οποιαδήποτε ομάδα. Άλλη μια περίπτωση όπου οι δημόσιοι φορείς επικαλούνται τη διαπλοκή των αρμοδιοτήτων μεταξύ τους (ως πρόσχημα;) και τελικώς δεν υποστηρίζουν μια αξιόλογη πολιτιστική προσπάθεια που δεν έχει προηγούμενο σε αυτή την πόλη.
Ευτυχώς, η εσωτερική φλόγα των παιδιών ηθοποιών και των συντελεστών ακόμα καίει. Η νέα παράσταση που θα ανεβάσει ο …άστεγος και ανώνυμος θίασός τους θα είναι ο “Προμηθέας”. Η ιστορία δηλαδή του μυθικού Τιτάνα, που αψήφησε τη βούληση των θεών για να δώσει στους ανθρώπους τη φωτιά και τα εργαλεία για τις επιστήμες και τα γράμματα.
Η τέχνη μιλά με συμβολισμούς και η φωνή της δεν κατασιγάζεται.
Ο Πολιτισμός στο απόσπασμα… της καταγγελίας
° Του Θανάση Παπαδημητρίου,
τ. Διευθυντή 2ου Γυμνασίου Βούλας
Την 29η Οκτωβρίου ε.ε. διεξήχθη μία δίκη. Κατηγορηθήκαμε ότι παραβήκαμε το καθήκον μας. Διότι στις αποστολές του 2ου Γυμνασίου Βούλας στο εξωτερικό από 2003 -2013 (από όπου το σχολείο αποσπούσε πάντα την 1η θέση) επιτρέψαμε την συμμετοχή «εξωσχολικών». Δηλαδή αποφοίτων μαθητών μας, που φοιτούσαν στο 2ο Λύκειο την ημέρα της αποστολής και αποφοίτων απαραίτητων για την επιτυχία της θεατρικής παράστασης.
Η πρόεδρος του δικαστηρίου και ο εισαγγελέας έβαλαν τα πράγματα στην θέση τους. Οι απόφοιτοι του 2ου Γυμνασίου δεν παύουν να είναι μαθητές του 2ου Γυμνασίου και δεν είναι εξωσχολικοί. Είναι παιδιά του 2ου Γυμνασίου. Και στον πολιτισμό δεν ισχύουν οι γραφειοκρατικές απαγορεύσεις.
Το 2ο Γυμνάσιο Βούλας έχει μία πολιτιστική παράδοση που ξεπερνά την τριακονταετία. Πέρασαν από το θεατρικό πάλκο χιλιάδες παιδιά. Απασχολήθηκαν Σαββατοκύριακα και αργίες. Απομακρύνθηκαν από ενασχολήσεις σε ύποπτους χώρους. Έβγαλαν την δειλία τους στο κοινό. Δημιούργησαν κύκλους παρεών.
Προ πάντων όμως γνώρισαν τον πολιτισμό από καθηγητές που προσέφεραν ανιδιοτελώς την εργασία τους.
Ως διευθυντής του σχολείου προσπάθησα να ενισχύσω την προσπάθεια. Και θέλησα να ανοίξω το σχολείο στην κοινωνία, όπως και οι νόμοι μου το επέβαλαν.
Δεν ισχυρίζομαι ότι το όλο εγχείρημα δεν είχε αδυναμίες. Άλλωστε πάντα ο πολιτισμός προάγεται και με τις αδυναμίες των συμμετεχόντων. Αυτό είναι το μεγαλείο του. Ότι μετατρέπει την αδυναμία σε μεγαλείο και ανάταση. Σε δίδαγμα. Σε βιωματική παιδεία που αδυνατεί η σχολική αίθουσα να προσδώσει.
Σήμερα μαθαίνω πως ανώτεροι υπηρεσιακοί παράγοντες (επικαλούμενοι τι;) απαγορεύουν τον πολιτισμό. Θεωρούν πως άνθρωποι, που συνταξιοδοτήθηκαν αλλά στήριξαν το εγχείρημα, είναι «ακατάλληλοι» να συνεργάζονται με λαμπρούς εκπαιδευτικούς εν ενεργεία και να παράγουν πολιτισμό. Οι χώροι «ανήκουν» μόνο στο σχολείο και όχι στην κοινωνία. Οι σχολικοί χώροι μπορούν να λειτουργούν 8 π.μ. – 3 μ.μ. «Απαγορεύεται» η χρήση τους από παιδιά της Βούλας γιατί δεν φοιτούν όλα στο Γυμνάσιο. Έκαναν το λάθος να μεγαλώσουν και να φοιτούν στο Λύκειο ή και στο Πανεπιστήμιο.
Η δημοτική αρχή επί τέλους προχώρησε στην παραχώρηση σχολικής αίθουσας για τις πρόβες της πολιτιστικής ομάδας (που έκανε τις πρόβες της υπαίθρια στον Άγιο Νεκτάριο). Και την παραχώρησε παρόλο που ο πολιτισμός ελέγχει την εξουσία εξ ορισμού. Και ας έβαλε μπελά στο κεφάλι της. Και ας μπλέξει με τις καταγγελίες ορισμένου προσώπου. Επί τέλους πήρε απόφαση. Δεν είναι «παράνομη» η παραχώρηση και ο πολιτισμός.
Έτσι καταλήξαμε να έχουμε τον πολιτισμό στο …απόσπασμα της καταγγελίας.
Και αφαιρούμε τη δυνατότητα μια ολόκληρη παιδική κοινωνία να αποκτήσει παιδεία, να πάψει να εφέλκεται από περίεργες σημερινές απασχολήσεις και να ζει όλη τη χαρά που προσφέρει το θέατρο , η μουσική, ο πολιτισμός.
Ευτυχώς που ό,τι δεν καταλαβαίνουν οι στείροι στύλοι της γραφειοκρατίας το κατάλαβε το δικαστήριο. Μας επιβράβευσε με τα λεχθέντα δια στόματος προέδρου και εισαγγελέως και μας αθώωσε πανηγυρικά.
Παραμένει όμως η πράξη των ιθυνόντων και της δημοτικής αρχής.
Για να πάψει να είναι ο πολιτισμός έρμαιο των καταγγελιών και των μικρών ανθρώπων. Επειδή στην κοινωνία της Βούλας προσέφερε τα μεγάλα αποτελέσματα.
Το σχολείο μας…
° Της Δέσποινας Φραγκεδάκη
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα σχολείο…
Ήταν σε πολύ όμορφη τοποθεσία σε μια πλαγιά που έβλεπε τον ήλιο να βυθίζεται στη θάλασσα κάθε δειλινό.
Το σχολείο αυτό ήταν ξεχωριστό! Ήταν φτιαγμένο με πολύ μεράκι γιατί το είχαν σχεδιάσει τα παιδιά μαζί με τους μηχανικούς του ΟΣΚ… Είχε μεγάλες αυλές, βεράντες, παράθυρα που έβλεπαν
στη θάλασσα και στο βουνό, αίθουσες πολλές, βιβλιοθήκη και άλλα πολλά…
Είχε όμως και κάτι ξεχωριστό… Ένα μεγάλο αμφιθέατρο που πότε γινόταν εκθεσιακός χώρος, πότε Θέατρο κανονικό, πότε αίθουσα χορού, πότε συνεδριακός χώρος… Χωρούσε όλα τα παιδιά του σχολείου, αλλά και του Λυκείου από δίπλα και τους γονείς που έρχονταν να χειροκροτήσουν τα παιδιά τους στις παραστάσεις…
Όποτε και να περνούσες είχε φως, όποτε και να περνούσες άκουγες τις φωνές και τα γέλια των παιδιών μικρών ή μεγάλων… Ένιωθες τη ζωή να ξεχειλίζει… Ένιωθες ότι αφού τα παιδιά είναι σε αυτό τον χώρο τα βράδια του Σαββάτου, ότι αφού τραγουδάνε Ελύτη, Ρίτσο, Σεφέρη, ότι αφού διαβάζουν Αισχύλο, Καμπανέλλη, Ρώτα, ότι αφού παίζουν Θεοδωράκη, Χατζηδάκι, Αντωνίου, ότι αφού χορεύουν Τσάμικο και Μπάλο… Τίποτα δεν έχει χαθεί στον κόσμο…
Και τα παιδιά κρατούσαν μια μικρή βαλιτσούλα και κάθε τόσο χαιρετούσαν το σχολείο και ταξίδευαν σ’ ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη και ”έπαιζαν” και γνώριζαν και τα γνώριζαν και μέσα από αυτά γνώριζαν και την Ελλάδα, μια που στα άσπρα μπλουζάκια τους ήταν πάντα η γαλανόλευκη…
Και μετά γύριζαν πάλι πίσω και εκεί στην προσευχή άνοιγαν τις βαλιτσούλες τους και έβγαζαν τα δώρα για το σχολελιο τους… Απλά χαρτιά που έλεγαν ότι και πάλι πήραν το χρυσό και πάλι έκαναν τη χώρα τους να ακουστεί… Και το σχολείο ήταν πολύ υπερήφανο και άνοιγε όλα τα φώτα του να τα δεχτεί να ξαναρχίσουν το επόμενο ταξίδι…
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ… ΚΑΙ ΕΝΑ ΛΟΥΚΕΤΟ ΚΡΑΤΑ ΣΦΑΛΙΧΤΗ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ…
“Η δική μου αλήθεια”
° Της Αντιγόνης Μακρή
Θέλω να μοιραστώ την αλήθεια
τη δική μου αλήθεια
που ίσως να είναι και η δική σου
Εκεί
σε αυτό το μέρος
που μοιραστήκαμε στιγμές
που “κάναμε όνειρα”
που γελάσαμε
που χορέψαμε
που δεθήκαμε
που τραγουδήσαμε
που φτιάξαμε τον δικό μας κόσμο.
Εκεί
που δεν μπορούμε πια να πάμε
Εκεί, που νιώθαμε σπίτι μας.
Σκέφτομαι πως θα μου λείψει..
Μα κάποιος που ξέρω πως πονά
μου είπε τρυφερά
“έχω ένα καλό..με αντικείμενα δε δένομαι”
και μου άνοιξε τα μάτια.
Αν είναι κάποιος να επιθυμήσει
Αν είναι κάποιος να νοσταλγήσει
Θα είναι ο χώρος αυτός.
Σε αυτόν θα λείψουμε.
Γιατί τις στιγμές μου
τις εμπειρίες σου
το μεράκι μας
την αγάπη μου
τα όνειρα που κάναμε εκεί
δε μπορεί να μας τα πάρει κανείς.
Όσο κι αν προσπαθούν,
Λουκέτο δε μπορούν να ΜΟΥ βάλουν.
Λουκέτο δε μπορούν να ΜΑΣ βάλουν.
Κι η θάλασσα
και το βουνό
και το πάρκο
μπορούν να γίνουν το σπίτι μας.
Γιατί αυτό το “σπίτι”
το έχουμε “χτίσει” ΕΜΕΙΣ
Και όπου κι αν πάμε
όπου κι αν βρεθούμε
το παίρνουμε μαζί μας.
[Δημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ της ΓΛΥΦΑΔΑΣ, 28.11.2015]
