Είναι αλήθεια πως πολλοί από εμάς, σηκωνόμαστε κάποιο πρωί και αρχίζουμε να γεμίζουμε μια μεγάλη βαλίτσα με πόνο, κακές αναμνήσεις από το παρελθόν, μνησικακίες πίκρες, θυμό και ανοιχτούς λογαριασμούς. Ρίχνουμε και μερικά κομμάτια αυτολύπησης, καθώς και φθόνο, ζήλια και λίγη κατάπτωση. Βάζουμε και τις αδικίες που μας έκαναν και πολλές μνήμες αποτυχίας που άλλοι μας έσπρωξαν. Την παραγεμίζουμε επίσης με ότι χάσαμε και με ότι απογοητευτήκαμε. Κατόπιν την κλείνουμε και την σέρνουμε μαζί μας όπου και αν πηγαίνουμε. Σαν ένας ταξιδιώτης μέσα σε ένα τρένο που ταξιδεύει μακριά και σε κάποιους σταθμούς πρέπει να αλλάζει τρένο σέρνοντας την βαριά βαλίτσα του αγκομαχώντας. Σταματάει για λίγο να ξεκουραστεί κοιτάζει το φορτίο του, θυμώνει με τον εαυτό του και αναρωτιέται «μα γιατί τα κουβαλάω όλα αυτά αφού στην πραγματικότητα δεν τα χρειάζομαι».. Κάπως έτσι μοιάζει ένας άνθρωπος που έχει υποστεί κάποια τραύματα και δεν έχει μπορέσει να συγχωρήσει. Η «μη συγχώρεση» είναι ένα είδος φυλακής που βάζουμε τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε εύκολα να βγούμε από αυτή την θέση και να απαλλαγούμε από την πικρία που μας δημιούργησαν. Όπως λοιπόν ο καταπονημένος και εκνευρισμένος ταξιδιώτης έτσι και εμείς κουβαλάμε τις υπέρβαρες συναισθηματικές αποσκευές που μας βαραίνουν, απομυζούν την ενέργειά μας, εμποδίζουν την εξέλιξή μας, την χαρά μας και πολλές φορές ακόμα μας πείθουν να ματαιώσουμε το ταξίδι μας μένοντας άπραγοι και περιμένοντας σε μια άκρη να μας ελεήσει η ζωή. Είναι γνωστό βέβαια ότι η ζωή είναι δώρο αλλά όχι και η ευτυχία. Αυτή μόνοι μας την κερδίζουμε.
Η ζωή μας δίνει βέβαια το δικαίωμα να ανασαίνουμε αλλά το ότι ανασαίνω δεν σημαίνει ότι ζω κιόλας. Τότε σημαίνει ότι έχω πιάσει πάτο. Εκείνος που δεν μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του και τους άλλους, σέρνει μαζί την φυλακή του. Η «μη συγχώρεση» είναι από τα πιο μεγάλα συναισθηματικά βαρίδια που κουβαλάμε μέσα μας. Η συγνώμη είναι αποτέλεσμα ψυχικής θεραπευτικής διαδικασίας. Ωστόσο εκείνο που μας εμποδίζει να συγχωρήσουμε τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν είναι το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουμε θεραπεύσει τις πληγές που μας δημιούργησαν. Η συγχώρεση είναι ένα δώρο που δεχόμαστε όταν θεραπευτεί η εσωτερική μας πληγή. Το καταλαβαίνουμε όταν θα φτάσουμε στο σημείο να μην περιμένουμε πια να πληρώσουν ή να επανορθώσουν αυτοί μας πλήγωσαν. «Συγχώρεση είναι μια εσωτερική διεργασία που την κάνουμε μόνοι μας, δεν χρειαζόμαστε βοήθεια από κανένα». Είναι ένα σημάδι αυτοεκτίμησης. Δεν θίγεται η ταυτότητά μας. Δεν υποτιμούμε τον εαυτό μας όταν συγχωρέσουμε κάποιον. Ίσα-ίσα νιώθουμε πως η αυτοεκτίμησή μας είναι ακόμα πιο ισχυρή, γιατί δεν οικοδομούμε τον εαυτό μας με βάση το παρελθόν, αλλά συνειδητοποιούμε πως μπορούμε να κάνουμε και να έχουμε μέσα μας καλύτερα και περισσότερα πράγματα που μας τιμούν. Βλέπουμε τις πληγές μας να ανήκουν στο παρελθόν, σαν ένα κομμάτι της ζωής μας αυτού που κάποτε είμαστε. Δεν υποφέρει πλέον ολόκληρος ο εαυτός μας.
Συγχώρεση είναι να αφήνουμε να φύγουν ανεπίστρεπτα τα έντονα συναισθήματα που μας πονούν και που τα έχουν προξενήσει γεγονότα του παρελθόντος. Δεν σημαίνει πως θα τα ξεχάσουμε όλα. Πάντα οι μνήμες θα υπάρχουν. Απλά δεν θα πονάμε πια όταν θα τα φέρνουμε στο νου. Δεν θα υπάρχει πια θυμός, φόβος, απέχθεια και συντριβή εξ αιτίας τους. Είμαστε σίγουροι πλέον ότι αυτό που συνέβη κάποτε και μας πλήγωσε, δεν μπορεί να επηρεάσει πια τον εαυτό μας στο μέλλον. Αυτό θα σημαίνει πως έχουμε πλέον «Συγχωρήσει». Και τότε έρχεται η οριστική «Λύτρωση».
ΥΓ. Για μια επόμενη φορά. «Η Ψευδό Συγχώρεση» και τα «ψυχοσωματικά» που προκαλεί στον οργανισμό μας.
° Πόπη Λαμπροπούλου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Συγγραφέας- Αντιπρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Βούλα-Πανόραμα
[Δημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ της Γλυφάδας, 17 Οκτωβρίου 2020]
